اگر در جامعه باشی و سالم زندگی کنی مهمه!

یادمه یکبار خدمت حاج آقا شایسته از سختی روزگار و بد بودن شرایط جامعه ناله میکردیم.

یکی گفت در محل ما فردی زندگی میکنه که برای دوری از این وضع بد جامعه چند سال از خونه اش بیرون نیامده!

حاجی وقتی اینو شنید یکم عصبانی شد و گفت مگه منم تو همین جامعه نیستم! امگه منم جوان نبودم! مگه خانمها برای خرید مغازه من نمی آمدند! حتی یکبار هم نگاه نکردم. مابقی پولشون رو میگذاشتم رو ترازو خودشون بردارن، به دشتشون نمیدادم. هزار کیلو هزار کیلو آبلیمو فروختم حتی یک گرم آب قاتیش نکردم! اگر در جامعه باشی و سالم زندگی کنی مهمه!

بعد حاجی داستانی تعریف کرد که فردی در غار به عبادت پرداخت و بعد از سالها صاحب کراماتی شد و دید که می تواند آب را در غربال نگه دارد و به شهر برگشت و به دکان طلافروشی برادرش رفت و دید که کرامات برادر طلافروشش از او بیشتر است و می توند آتش را روی پنبه نگه دارد!! برای لحظاتی کاری پیش آمد و برادر باید بیرون میرفت و دکان را به او سپرد. سپس خانمی وارد مغازه شد و خواست النگوهایش را بفروشد. همین که دست او به دست خانم خورد آب از غربال ریخت، در حالیکه هنوز روی پنبه بود!

با خونه نشینی و غار نشینی هم اگر کراماتی بدست بیاد با اولین غفلت میپره. ایمان باید آبدیده باشه.

البته آدم باید به حد نیاز در جامعه حضور داشته باشه و رفیق بازی و وقت تلف کردن را به اسم در جامعه بودن نگذاره.